Нұржан Керменбаев - Ол көктем оралмайды

Кездескен белесіңнен, шықпайсың сен есімнен
Уақытта жылжып жатыр, аяулы елесіңмен
Аялап гүлдеріңді, бақытты күндерімді
Есіме жия аламын, үздіккен түндеріңді

Гүлім сезем, сол бір өзен арнасына тола алмайды,
Өткен күндер, айлы түндер көңілдерден жоғалмайды.
Бұл жалғанда ешбір ару, дәл өзіңдей бола алмайды,
Құстар қайтар, әнім қайтар, ол көктем оралмайды.


Кезгенде бұл ақырды, көңілде сұрақ тұрды
Бізбенен жаңбыр өгеш, қосылып жылап тұрды
Еркелеп күлімдеген, жайнаған гүлім деп ем
Екеуіміз қоштасарда, саусағын дірілдеген.

Гүлім сезем, сол бір өзен арнасына тола алмайды,
Өткен күндер, айлы түндер көңілдерден жоғалмайды.
Бұл жалғанда ешбір ару, дәл өзіңдей бола алмайды,
Құстар қайтар, әнім қайтар, ол көктем оралмайды.